Ο ΠΕΤΡΟΣ

Τον Πέτρο, τον Πετρή, όπως τον φωνάζουν φίλοι και γνωστοί, θα τον ανταμώσετε στα πανηγύρια και στις πάσης φύσεως εορταστικές εκδηλώσεις του χωριού. Όμως η φήμη του έχει ξεπεράσει τα σύνορα της γενέθλιας γης του, αφού με το αυτοκινούμενο εργαστήριό του, που αστράφτει από πάστρα κι ανθρωπιά οργώνει εδώ και κάμποσα χρόνια πόλεις και χωριά. Ο Μελωμένος, η άλλη του ονομασία εξαιτίας των γευσίγλυκων προϊόντων που μόνο αυτός ξέρει να παρασκευάζει τόσο ωραία, αποτελεί τη συνέχεια της παράδοσης που ακουμπά στο γενεαλογικό του δέντρο.

Ο πρόγονός του, ο Γιώργος Λεχνού, ο πρώτος διδάξας, την τέχνη της ζαχαροπλαστικής την έμαθε στην Αίγυπτο το 1940, όταν είχε πάει εκεί, για να πολεμήσει. Και στο ρεπερτόριό του πλην του φοινικοτού, του μελωμένου, του τριγώνου, της αγκινάρας, των κουραμπιέδων, των λουκουμιών του γάμου περιλαμβάνονταν και το σιάμισι και οι λοκμάδες (λουκουμάδες). Από αυτόν η τέχνη μεταβιβάστηκε στον Τάκη Γεωργίου (Μελωμένο) και τη σύζυγό του Παρασκευή, που με τη σειρά τους κι αυτοί την παρέδωσαν στο γιο τους, τον Πετρή, που εδώ και εικοσιπέντε χρόνια την ασκεί με απόλυτη συνέπεια κι αξιοσύνη.

Είναι η persona grata κυρίως των πανηγυριστών, που στριμωγμένοι μπροστά στο εργαστήριό του περιμένουν υπομονετικά τα «τρυγήσουν» σαν τις μέλισσες τους μελωμένους λοκμάδες του. Κι εκείνος περιστοιχισμένος απ’ τα σύνεργά του κόβει και ξανακόβει με τα επιδέξια χέρια του όσο μπορεί συμμετρικά τη ζύμη σε μπαλίτσες ρίχνοντάς τες στην τεράστια λεκάνη με το λάδι κι ύστερα τις «ψαρεύει» με την τεράστια επίσης τρυπητή κουτάλα και τις βουτά στο μέλι. Αεικίνητος, ακάματος, μα πάντα εύχαρις στέκει όρθιος μπροστά στο παραθύρι του και πρόθυμος να εξυπηρετεί την πελατεία του. Για τον καθένα εκτός απ’ τα εκλεκτά προϊόντα που προσφέρει έχει να πει και μια καλή κουβέντα. Κι έτσι κι οι λοκμάδες του γίνονται ακόμα πιο γευστικοί.

Ο Λευκαρίτης, ο Πέτρος, ο Πετρής με τα γλυκά και μαύρα μάτια είναι κι αυτός ένας σαν όλους τους άλλους μέσα στο χωριό που συντηρεί κι αυτός μια παράδοση που αξίζει και με τίποτα δεν πρέπει να σβήσει.

[Απο τη Χαρά Παπαβασιλείου – Κουμουλλή].